Formuła 1 - Lewis Hamilton mistrzem świata w sezonie 2014

Drugie miejsce w niedzielę zajął Brazylijczyk Felipe Massa z zespołu Williams, a trzecie jego kolega z ekipy Fin Valtteri Bottas.    Wicelider cyklu Nico Rosberg (Mercedes GP) miał bardzo poważne problemy z silnikiem swojego bolidu, który tracił moc i kilka razy samoczynnie się wyłączył. Niemiec zajął w Abu Zabi 13. miejsce.   

Przebieg rywalizacji Hamiltona z Rosbergiem w sezonie 2014:    GP Australii (16 marca) - zwycięstwo Rosberga w Melbourne. Hamilton nie kończy wyścigu z powodu defektu. Stan rywalizacji 25:0 dla Rosberga.   

GP Malezji (30 marca) - po raz pierwszy od 1955 roku na dwóch pierwszych miejscach znaleźli się kierowcy jednego teamu. Tym razem Brytyjczyk był szybszy od Niemca. 43:25 dla Rosberga.  

 GP Bahrajnu (6 kwietnia) - Wyścig kończy się tak samo jak tydzień wcześniej na torze Sepang. Hamilton znowu minimalnie lepszy. 61:50 dla Rosberga.   

GP Chin (20 kwietnia) - znów podwójny triumf ekipy Mercedesa. Kolejność na podium się nie zmieniła - Hamilton przed Rosbergiem, którego przewaga w klasyfikacji MŚ stopniała do czterech punktów - 79:75.  

 GP Hiszpanii (11 maja) - mimo przenosin do Europy scenariusz nie zmienia się. Hamilton znowu wygrał i po raz pierwszy objął prowadzenie w klasyfikacji generalnej MŚ. 100:97 dla Brytyjczyka.   

GP Monako (25 maja) - Hamilton przegrał i nie wytrzymał. W oficjalnym wywiadzie powiedział, że nigdy nie będzie przyjaźnić się z Rosbergiem, mimo że jeżdżą w jednym teamie. Niemiec zwyciężył i znowu jest liderem. Stan rywalizacji 122:118.   

GP Kanady (8 czerwca) - kierowca Red Bulla Australijczyk Daniel Ricciardo tuż przed metą wyprzedził Rosberga. Pierwsze zwycięstwo w tym sezonie innej ekipy niż Mercedes. Hamilton z powodu defektu hamulców nie ukończył wyścigu. Stan rywalizacji 140:118 dla Rosberga.  

 GP Austrii (22 czerwca) - Hamilton znowu musi znieść gorycz porażki. Kolejna wygrana Niemca, który w klasyfikacji MŚ prowadzi 165:136.    GP Wielkiej Brytanii (6 lipca) - Hamilton zwyciężył przed własną publicznością i powiedział, że to dla niego najważniejsza wygrana w tym sezonie. Po raz pierwszy w tym roku z powodu awarii do mety nie dotarł Rosberg. Stan rywalizacji 165:161 dla Niemca. 

  GP Niemiec (20 lipca) - udany rewanż Rosberga. Teraz on występował w roli gospodarza i zadowolił swoich kibiców. Hamilton startował z 20. miejsca i był trzeci. Stan rywalizacji 190:176 dla Rosberga.   

GP Węgier (27 lipca) - Hamilton zignorował polecenie, by przepuścić Rosberga. Niemiec kończy na czwartym miejscu, tuż za Brytyjczykiem. Wygrał Ricciardo. Stan rywalizacji o tytuł 202:191 dla Rosberga.   

GP Belgii (24 sierpnia) - znowu doszło do starcia między dwoma kierowcami Mercedesa. Po kolizji sfrustrowany Hamilton nie ukończył wyścigu, a Rosberg był trzeci. Triumfował po raz trzeci w tym sezonie Ricciardo. Stan rywalizacji 220:191 dla Rosberga.  

 GP Włoch (7 września) - Hamilton odbił sobie ostatnie niepowodzenie i zwyciężył przed Rosbergiem. Stan rywalizacji 238:216 dla Niemca.   

GP Singapuru (21 września) - Brytyjczyk okazał się bezkonkurencyjny przy sztucznym oświetleniu, a Rosberg musiał wycofać się z powodu problemów z elektroniką. Hamilton wrócił także na prowadzenie w klasyfikacji generalnej. Stan rywalizacji 241:238.   

GP Japonii (5 października) - w trudnych warunkach na torze Suzuka i po tragicznym wypadku Julesa Bianchiego Hamilton zachował zimną krew i sięgnął po kolejny triumf. Rosberg ukończył wyścig na drugim miejscu. Stan rywalizacji 266:256 dla Hamiltona.   

GP Rosji (12 października) - premierowy wyścig w Soczi wygrał Hamilton. Tuż za nim na metę dotarł Rosberg. Stan rywalizacji 291:274 dla Brytyjczyka.  

 GP USA (2 listopada) - Hamilton odniósł piąte kolejne zwycięstwo. Rosberg, mimo startu z pole position, nie był w stanie odeprzeć ataku kolegi z teamu. Stan rywalizacji 316:292 dla Hamiltona.  

 GP Brazylii (9 listopada) - Rosberg wygrał i zmniejszył do 17 punktów stratę do prowadzącego w klasyfikacji generalnej Brytyjczyka, który w Sao Paulo był drugi. Stan rywalizacji 334:317 dla Hamiltona.     

GP Abu Zabi (23 listopada) - zwycięstwo Hamiltona, który zapewnił sobie drugi tytuł. Rosberg z powodu awarii samochodu zajął 13. miejsce. Stan rywalizacji 384:317 dla Hamiltona. Ostatni wyścig był punktowany podwójnie, Hamilton zdobył w nim 50 pkt.

Mistrzowie świata Formuły 1:

1950 Giuseppe Farina (Włochy/Alfa Romeo)

1951 Juan Manuel Fangio (Argentyna/Alfa Romeo)

1952 Alberto Ascari (Włochy/Ferrari)

1953 Alberto Ascari (Włochy/Ferrari)

1954 Juan Manuel Fangio (Argentyna/Mercedes/Maserati)

1955 Juan Manuel Fangio (Argentyna/Mercedes)

1956 Juan Manuel Fangio (Argentyna/Lancia/Ferrari)

1957 Juan Manuel Fangio (Argentyna/Maserati)

1958 Mike Hawthorn (W. Brytania/Ferrari)

1959 Jack Brabham (Australia/Cooper-Climax)

1960 Jack Brabham (Australia/Cooper-Climax)

1961 Phil Hill (USA/Ferrari)

1962 Graham Hill (W.Brytania/BRM)

1963 Jim Clark (Szkocja/Lotus-Climax)

1964 John Surtees (W. Brytania/Ferrari)

1965 Jim Clark (Szkocja/Lotus-Climax)

1966 Jack Brabham (Australia/Brabham-Repco)

1967 Dennis Hulme (Nowa Zelandia/Brabham-Repco)

1968 Graham Hill (W. Brytania/Lotus-Ford)

1969 Jackie Stewart (Szkocja/Matra-Ford)

1970 Jochen Rindt (Austria/Lotus-Ford)

1971 Jackie Stewart (Szkocja/Tyrrell-Ford)

1972 Emerson Fittipaldi (Brazylia/Lotus-Ford)

1973 Jackie Stewart (Szkocja/Tyrrell-Ford)

1974 Emerson Fittipaldi (Brazylia/McLaren-Ford)

1975 Niki Lauda (Austria/Ferrari)

1976 James Hunt (W. Brytania/McLaren-Ford)

1977 Niki Lauda (Austria/Ferrari)

1978 Mario Andretti (USA/Lotus-Ford)

1979 Jody Scheckter (RPA/Ferrari)

1980 Alan Jones (Australia/Williams-Ford)

1981 Nelson Piquet (Brazylia/Brabham-Ford)

1982 Keke Rosberg (Finlandia/Williams-Ford)

1983 Nelson Piquet (Brazylia/Brabham-BMW Turbo)

1984 Niki Lauda (Austria/McLaren-Porsche Turbo)

1985 Alain Prost (Francja/McLaren-Porsche Turbo)

1986 Alain Prost (Francja/McLaren-Porsche Turbo)

1987 Nelson Piquet (Brazylia/Williams-Honda Turbo)

1988 Ayrton Senna (Brazylia/McLaren-Honda Turbo)

1989 Alain Prost (Francja/McLaren-Honda)

1990 Ayrton Senna (Brazylia/McLaren-Honda)

1991 Ayrton Senna (Brazylia/McLaren-Honda)

1992 Nigel Mansell (W. Brytania/Williams-Renault)

1993 Alain Prost (Francja/Williams-Renault)

1994 Michael Schumacher (Niemcy/Benetton-Ford)

1995 Michael Schumacher (Niemcy/Benetton-Renault)

1996 Damon Hill (W. Brytania/Williams-Renault)

1997 Jacques Villeneuve (Kanada/Williams-Renault)

1998 Mika Hakkinen (Finlandia/McLaren-Mercedes)

1999 Mika Hakkinen (Finlandia/McLaren-Mercedes)

2000 Michael Schumacher (Niemcy/Ferrari)

2001 Michael Schumacher (Niemcy/Ferrari)

2002 Michael Schumacher (Niemcy/Ferrari)

2003 Michael Schumacher (Niemcy/Ferrari)

2004 Michael Schumacher (Niemcy/Ferrari)

2005 Fernando Alonso (Hiszpania/Renault)

2006 Fernando Alonso (Hiszpania/Renault)

2007 Kimi Raikkonen (Finlandia/Ferrari)

2008 Lewis Hamilton (W. Brytania/McLaren-Mercedes)

2009 Jenson Button (W. Brytania/Brawn GP-Mercedes)

2010 Sebastian Vettel (Niemcy/Red Bull-Renault)

2011 Sebastian Vettel (Niemcy/Red Bull-Renault)

2012 Sebastian Vettel (Niemcy/Red Bull-Renault)

2013 Sebastian Vettel (Niemcy/Red Bull-Renault)

2014 Lewis Hamilton (W. Brytania/Mercedes GP)

Wielokrotni mistrzowie świata Formuły 1:

7 - Michael Schumacher (Niemcy) 1994-95, 2000-04

5 - Juan Manuel Fangio (Argentyna) 1951, 1954-57

4 - Alain Prost (Francja) 1985-86, 1989, 1993

  - Sebastian Vettel (Niemcy) 2010-13

3 - Ayrton Senna (Brazylia) 1988, 1990-91

  - Nelson Piquet (Brazylia) 1981, 1983, 1987

  - Niki Lauda (Austria) 1975, 1977, 1984

  - Jackie Stewart (Szkocja) 1969, 1971, 1973

2 - Fernando Alonso (Hiszpania) 2005-06

  - Lewis Hamilton (W. Brytania) 2008, 2014

  - Mika Hakkinen (Finlandia) 1998-99

  - Emerson Fittipaldi (Brazylia) 1972, 1974

  - Graham Hill (W. Brytania) 1962, 1968

  - Jim Clark (Szkocja) 1963, 1965

  - Jack Brabham (Australia) 1959-60

  - Alberto Ascari (Włochy) 1952-53